من کوچیک بودم که مادرم با صد شور و نــوا

میگرف تو آغوشش منو می برد امـام رضـــا

منو میبرد طرف سـقا خونه با شـور وشـــین

آب میداد با کاسه ها بهم میـگفت بگو حســـین

من میـگفتم که مادر حســین کیه خونش کجاست

چرا تا اسـمش مـیاد دلم پراز شـور و نـواست

مادرم میگت حســین بـابـای این امام رضاست

الـهی فـداش بـشـم اونم غریـب الـغـرباست

اونـم مثــل پســـرش یـه گنـبـد طلا داره

   یــه خــونـه تو قلب تو یه خونه کــــربلا داره

 با سلام وپس از عرض تسلیت به مناسبت شهادت عزیزانمان در حادثه سقوط هوا پیما خواستم به روز رسانی پس از مدتهای وبلاگ را با گله ای از انعکاس این خبر توسط رسانه ها بکنم.

اول اینکه: از نظر من مقایسه این عزیزان با شهدای دفاع مقدس امریست کاملا وقیحانه و نادرست(در این مورد که اصلا بحثی نیست )(لطفا چیزی نگویید که حرفها فراوان دارم لیک موجب کدورت میشود)

دوم اینکه گویا در این حادثه تنها اصحاب رسانه شهید شدند وبرادران ما در ارتش سالم اند!!!!!!!!!!!!!

خیلی بی رحمیست .....مگر ارتشی ها زن وبچه نداشتند؟ مگر یکی از همن ارتشی ها دو بچه معلول نداشت؟ چرا فقط صحبت از بچه 8 ماهه تلوزیونی هاست؟چرا کسانی که وظیفه اطلاع رسان برابر را دارند دوربِِینی به خانه ارتشی ها نبردند؟ مگر آن خلبانی که دلیرانه هواپیما را به بهترین شکل ممکن هدایت کرد پسری جوان ندارد؟ ودرآخر مگر آن تشیع جنازه تنها برای رسانه ای هابود ؟      واینکه مگر از ساکنین کسی در مگذشت؟!؟!

بیایید مثل شهدا به ابدیت بپیوندیم

 نه مثل خیلی ها به تاریخ!